Znawcy

„Sprawa się rypła” podobnie jak i „Zaborcza miłość” otrzymały najniższą z możliwych ocen, czyli jedną gwiazdkę. Równie „wysoko” oceniono „Człowieka widmo” i „Saharę”. Co nie znaczy, że nie trafiały się dwie, a nawet trzy gwiazdki. Sugerowano, aby nie przegapić „Małej miss” – cztery gwiazdki, animowanego „Grobowca świetlików” i „Pierre Boulez – pewna droga” – opowieści o kompozytorze. Oba te filmy w pięciopunktowej skali „Gazety TV” otrzymały noty bliskie doskonałości. Pomimo tego szukałem czegoś innego. Zagłębiłem się w szczegółowy spis programów na piątek. Moją uwagę zwróciło słowo, które pojawia się wcale nie tak rzadko w tytułach filmowych. Jest to „tatuaż”. Wymieniany jako pojedyncze słowo, a czasem w wersji rozbudowanej. Jest zatem tatuaż ostatni, diabła, żeglarza. Wyprodukowano nawet „Człowieka z tatuażem”. Tego, którym się zainteresowałem, recenzenci nie ocenili w żaden sposób. Nie zamieścili odsyłacza do spisu znajdującego się na wcześniejszej stronie. Nie istniał. Czyżby było to aż takie dno? Na szczęście podano nazwisko reżysera, a raczej reżyserki. „Tatuaż” jest dziełem Jane Campion. Dziwne, pomyślałem. Campion otrzymała „Złotą Palmę” w Cannes, „Srebrnego Lwa” w Wenecji. Czyżby jej „Tatuaż” to jakieś twórcze nieporozumienie? Zdarza się wszak najlepszym. Postanowiłem jednak zaryzykować. Moje zdumienie rosło w miarę śledzenia fabuły. Oto scenarzystką „Tatuażu” była Susanna Moore. Pobiegłem między regały i odnalazłem niewielką książeczkę jej autorstwa. Wydało ją u nas na podłym papierze w roku 1998 wydawnictwo Zysk i S-ka. Czyżby zatem film, który zdaniem recenzenta „Gazety Wyborczej” nie zasługiwał na jakiekolwiek odnotowanie, był filmową adaptacją powieści Moore, którą amerykański „Newsweek” określił „Wirtuozersko skonstruowaną tajemnicą morderstwa”, a „Time” nazwał „Zadziwiającym… skomplikowanym thrillerem, który wykorzystuje najgłębsze potencjały literatury”? Wyglądało na to, że chodzi o tę samą książkę. Dalej było jeszcze ciekawiej. Zdjęcia do „Tatuażu” zrobił Dion Beebe. Tak, tak, ten sam, który za „Wyznania gejszy” dostał Oskara. Zapragnąłem dowiedzieć się, kim jest autor pięknej muzyki niepokojąco pobrzmiewającej z ekranu telewizora. Facet nazywa się Hilmarsson. To urodzony w Reykjaviku twórca ścieżki dźwiękowej do chociażby historii o staroangielskim bohaterze poematów Boewulfie. Teraz aktorzy. Meg Ryan (gdzież jej tam do aktorów z „Człowieka widmo”!). Partneruje jej w roli policjanta Mark Rufallo, który zagrał chociażby w „Mieście ślepców”. Kolejni nieznani to grająca siostrę głównej bohaterki Jennifer Jason Leight. Zaś krążący po ulicach z psem na rękach lekko psychopatyczny osobnik to nikt inny jak Kevin Bacon. Jednym słowem – amatorka. Bo kto by zwracał uwagę na takie byle co, jak film Jane Campion. Spece z „Wyborczej TV” wiedzą co należy oglądać, a czego nie. Chronią mnie przed miernotą, skwapliwie ją przemilczając. Chwała im za to!